न जाने क्यूं

जीने की चाहत तो हर किसी को हैं
ऐसेही कोई मरना नहीं चाहता हैं

खुशी से हो उसका दामन भरा
फिर भी वो, हर खुशी जीना चाहता हैं

एक पल हँसता, एक पल में रोता हैं
खुशी को पल में भूल के दु:खो का दिंडोरा पीटता हैं

हर दु:ख मे भगवान पे ही इल्जाम लगा देता हैं
न जाने आखिर क्यूं, हर इंसान एक जैसाही होता हैं

मैफिल

यावर्षी पुन्हा एकदा मैफिल जमणार,
उन्हाळयाच्या सुट्टीत फैमिली गावी जाणार.
मग मित्रामध्ये चर्चा सुरू होणार,
पार्टीचे आयोजन कुणाच्या घरी होणार...

दरवर्षी नवीन बकरा शोधतात
अन सुट्टीदिवशी सर्वजण एकत्र येतात
प्रत्येक जण 2 पेग पर्यंत धाव घेतो
अन 4 पेग घेतल्याचा आव आणू लागतो

वर्षभर झोपलेला शेर अचानक जागा होतो
मी किती शहाणा यासाठी स्वत:च भाव खातो
उतरायला लागल्यावर आणखी 2 पेगची मागणी होते
आणि जेवणाची केलेली सोय उगाच फुकट जाते

प्रत्येकजण आवाक्याच्या बाहेर जाऊ लागतो
अन जास्त झाली म्हणून तिथेच लोटपोट होतो
जेवण फुकट जाते म्हणून शुद्धीतले ओरडतात
आणि आयुष्य वाया गेले म्हणून त्यातलेच काही रडतात

ज्याच्या घरी ही मैफिल जमते त्याची चढ़लेली उतरते
बदनामीच्या भीतीने त्याची जणू हौसच फिटते
एक एक करून सर्वाना तो सावरतो
पुन्हा पार्टीत न येण्याची शपथच तो घेतो...

तरी मित्राशिवाय त्यालाही राहवत नाही
पुन्हा एकदा उन्हाळयाच्या सुट्टीची वाट पाही....

हिम्मत

स्वप्नांच्या पलिकडे पाहून काहीतरी करणे,
ही हिम्मत असते.

समाजाची बंधने तोडून काहीतरी मिळवणे,
ही हिम्मत असते.

कुणालाही न जुमानता आपली उद्धिष्ट पूर्ण करणे,
ही हिम्मत असते.

निर्णय कोणताही असो तो स्वीकारणे,
ही हिम्मत असते.

सतत काहीतरी वेगळं करायला प्रवृत्त होणे,
ही हिम्मत असते.

हिम्मत असेल तर स्वत:चे अस्तित्व निर्माण करू शकाल,

नाहीतर भीतीपोटी स्वत:च्या ओळखीलासुद्धा मुकाल.