मेरा वो

बहूत किया इंतजार, अब आई है बहार ।

जिसके लिए थी बेकरार, खुशियाँ लाया वो बेशुमार ।

उसके आने की रोनक, सारे जहाँ से दिख रही थी ।

उसे क्या मालुम, मै कितनी खुश हो रही थी ।

उसने आते हीं, थामा मेरा हाथ ।

जैसे बोल रहा था, है जनम-जनम का साथ ।

हर पल हर घड़ी, मै उसे चाहती हूँ ।

जहाँ जाऊँ वहां, उसके साथ रहती हूँ ।

एक दिन मुझे, अजबसा सपना आया ।

सपने में उसने, मेरा साथ छोड़ दिया ।

जिंदगी में आके मेरे, उसने मुझे छेड़ा था ।

मेरे दिल का चहेता, मेरा चाइना मोबाईल मेरे पासही पड़ा था ।

आई वडिल

आई वडिलांना विसरु नका।

क्षणभर दुसरं काही विसरा
पण आई वडिलांना विसरु नका ।

ज्यांनी तुमच्या मार्गात फुले पसरली,
त्यांच्या मार्गातील काटे तुम्ही बनू नका ।

ज्यांनी तुमचे कोड-कौतुक केले ,
त्यांचे ह्रदय कधी दुखवू नका ।

ज्यांनी तुमच्या अपेक्षा पूर्ण केल्या,
त्या पूज्य माता-पित्यांना विसरु नका ।

ज्यांनी तुम्हाला दुग्धामृत पाजून संजीवन दिले,
त्यांची मने दुखवू नका ।

ज्यांनी तुम्हाला जन्म दिला,
त्यांना तुम्ही आजन्म विसरु नका ।

ज्यांनी तुमच्यावर लाखो खर्च केले,
त्यांच्या उपकाराची फेड करता येत नाही ।

त्यांचे लाख, तुमच्यासाठी केवळ राख आहे ।

मी लहान होतो तेव्हा.....

मी लहान होतो तेव्हा.....
सायकलसाठी रडत होतो ।
आजची मुले बाईकसाठी भांडत आहेत .

मी लहान होतो तेव्हा
झाडाच्या पानाची पिपानी वाजवत होतो .
आजची मुले ओर्गन, बेन्जो वाजवत आहेत .

मी लहान होतो तेव्हा
गोटया, सुरफाटया खेळत होतो .
आजची मुले कँरम, क्रिकेट खेळत आहेत .

मी लहान होतो तेव्हा
आईला "आई" म्हणत होतो .
आजची मुले ममा म्हणत आहेत .

मी लहान होतो तेव्हा
आईच्या कुशीत झोपयाचो.
आजची मुले प्रेयसीची कुशी शोधताहेत.

विचार कसे असावेत ???

राजवाडयाच्या शिखरावर बसलेल्या कावळ्याकडेसुद्धा लोक कौतुकाने पाहतात।

लहानपणीच्या आठवणी किती नाजुक, मोहक, बहुरंगी असतात जणू काही मोरपिसेच।

मूल कितीही मोठे झाले तरी आईसाठी ते लहानच असते।

आयुष्याच्या आरंभी ज्यात अर्थ नाही असे वाटते त्यातच खोल अर्थ भरलेला आहे असे आयुष्याच्या शेवटी वाटू लागते।

शब्दापेक्षा स्पर्श बोलका असतो पण त्याला काही माणसाच्या काळजाला हात घालता येत नही ते काम अश्रुनाच साधते ।

आई वडिलांची दू:खे मुलांना कधीच कळत नाहीत।

कळी सदैव कळी राहू शकत नाही आज ना उद्या तिला फुलावेच लागते, मोठे व्हावेच लागते।

हे जग माणसाच्या दयेवर चालत नाही।

पुरुषांचा जन्म पराक्रमासाठीच असतो।

माणुस शरीरावर प्रेम करतो, त्या प्रेमाला अंत नसतो पण शरीर काही त्याच्यावर असे प्रेम करीत नाही प्रसंगी ते त्याचेच वैर साधते।

ज्याला जगायचं आहे त्यानं जिथं मृत्यु स्वच्छंदे क्रीडा करीत असतो तिथं कशाला जावं।

- उज्वला जगदाळे

मेल्यावरचे सुख

जिवंतपणी ज्याच्यावर हसत असतात त्यासाठीच नंतर रडताना दिसतात।
जिवंतपणी किम्मत देत नाही नंतर मात्र गुणगान गाई।

जिवंतपणी शिव्यांचा भडिमार नंतर मात्र कौतुकांचा सागर।
जिवंतपणी थंड पाणी नहायला नंतर मात्र गरमागरम भाजायला।

जिवंतपणी राग राग करतात नंतर मात्र पदराने वारा घालतात।
जिवंतपणी मी तुमचा कोणीही नाही नंतर मात्र मीच एकुलता वारस राही।

नाजुक क्षणी

एका नाजुक क्षणी
दोन मने एकत्र येतात।

एका नाजुक क्षणी
दोन शब्दही चिरतात।

काही नाजुक क्षण
पाहिजेत समजुतीचे।

काही नाजुक क्षणी
हवी फुंकर प्रेमाची॥